Π.Π  Κύριε Μουζακίτη, θα θέλαμε να μας ξεναγήσετε στην καρδιά της νέας σας ποιητικής συλλογής, «Η Αντίκρουση του Πολέμου». Τι είναι αυτό που την καθιστά ξεχωριστή και ποιο είναι το βασικό της μήνυμα;

Ν.Μ.  Το βασικό μήνυμα της συλλογής είναι ότι ο πόλεμος, σε όλες του τις μορφές - είτε εξωτερικός είτε εσωτερικός - πάντα αφήνει πληγές. Ταυτόχρονα, όμως, αναδεικνύει και τη δύναμη της ελπίδας και της ανθρωπιάς. Αυτό που την κάνει ξεχωριστή, πιστεύω, είναι ότι δίνει φωνή και στα παιδιά και στους ενήλικες. Θέλω να αναδείξω την αθωότητα, την αλήθεια και την ειλικρίνεια των παιδιών, αλλά και την ευθύνη και τα διλήμματα των ενηλίκων.


Π.Π. Το βιβλίο σας δομείται σε δύο μέρη, εστιάζοντας στην αθωότητα των παιδιών και τις σκέψεις των ενηλίκων απέναντι στον πόλεμο. Ποια ανάγκη σας οδήγησε σε αυτή τη διπλή οπτική γωνία και πώς συνδέονται αυτά τα δύο μέρη; 

Ν.Μ. Κάποια ποιήματα από το πρώτο μέρος τα έγραψα όταν ήμουν και εγώ παιδί, κάποια όταν ήμουν στο γυμνάσιο και κάποια άλλα στο λύκειο. Έτσι, σκέφτηκα πως το πρώτο μέρος του βιβλίου έπρεπε να δείξει την πλευρά των παιδιών. Όμως, επειδή πλέον δεν είμαι παιδί, δεν θα μπορούσε όλο το βιβλίο να έχει αυτή τη θεματική. Καθώς μεγάλωσα, άλλαξα σιγά-σιγά και τον τρόπο που γράφω. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά που ζουν τον πόλεμο - μεγαλώνουν και αλλάζουν τον τρόπο που σκέφτονται. Μπορεί παλιά να είχαν όνειρα, αλλά ο πόλεμος να τα κατέστρεψε. Ή, ίσως, επειδή ο πόλεμος τελείωσε, να άρχισαν πάλι να ονειρεύονται. Γι’ αυτό ήθελα να δείξω και τους δύο κόσμους. Ένιωσα πως το βιβλίο έπρεπε να χωριστεί. Και για να γίνει πιο ομαλά η μετάβαση, δημιούργησα μια «γέφυρα» ανάμεσα στα δύο μέρη.


Π.Π. Στο πρώτο μέρος, τα ποιήματα καταγράφουν τις σκέψεις και τις ελπίδες των παιδιών. Πώς προσεγγίσατε αυτή την παιδική αθωότητα και τη θλίψη τους για τον πόνο που τα περιβάλλει; 

Ν.Μ.Όπως ανέφερα και πριν, κάποια ποιήματα τα είχα γράψει όταν ήμουν μικρός. Για την ακρίβεια, τέσσερα από τα δέκα ποιήματα του πρώτου κεφαλαίου τα έγραψα στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Τα υπόλοιπα ποιήματα προσπαθούν να θέσουν ερωτήματα που όλοι μας σκεφτόμαστε, αλλά συχνά ξεχνάμε. Ερωτήματα όπως: πώς νιώθει το παιδί που δεν μπορεί να παίξει, επειδή γύρω του σκοτώνονται άνθρωποι άνθρωποι που μπορεί να είναι η μαμά του, ο μπαμπάς του, ο αδερφός του, ο φίλος του. Κι αν χάσει κάποιον από αυτούς, πώς θα νιώσει; Ή ένα παιδί που γεννήθηκε και δεν έζησε ποτέ την ειρήνη πώς νιώθει άραγε για αυτό; Αυτά τα θέματα ήθελα να βάλω στο τραπέζι, ώστε να τα αναλογιστεί ο αναγνώστης. Τα πρώτα ποιήματα είναι πιο αθώα, γιατί τα είχα γράψει μικρός και μιλούν για τα παιδικά όνειρα και κάποια όνειρα που είχα κι εγώ τότε. Στη συνέχεια, όμως, ήθελα να δείξω πώς ο πόλεμος επηρεάζει αυτά τα όνειρα.


Π.Π. Η ποίησή σας αντλεί έμπνευση από την καθημερινότητα και τη σύγχρονη πραγματικότητα. Πώς μεταφράζετε τις κοινωνικές ανησυχίες και την επιθυμία για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο σε ποιητικό λόγο; 

Ν.Μ. Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι αν μπορώ να εκφραστώ με κάποιον άλλο τρόπο, πέρα από τον καλλιτεχνικό. Από παιδί έγραφα στίχους και μουσική πάντα εξέφραζα τα συναισθήματά μου μέσα από τη μουσική ή τη γραφή. Συνήθως, όταν θέλω απλώς να αποτυπώσω συναισθήματα, συνθέτω μουσική. Όταν όμως θέλω να «φωνάξω» ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι κάτι κάνουμε λάθος - τότε γράφω, και συνήθως είναι ποίηση. Αυτό που μου αρέσει στην ποίηση είναι ότι μέσα από μία και μόνο φράση μπορείς να πεις κάτι ουσιαστικό - και όταν μιλάμε για κοινωνικά ζητήματα, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο ρυθμός που έχει η ποίηση με μαγνητίζει και με βοηθά να μεταφέρω τις σκέψεις μου. Εξάλλου, επειδή είμαι και μουσικός, πάντα σκέφτομαι ότι ίσως κάποια στιγμή μελοποιήσω ορισμένα από τα ποιήματά μου, αν νιώσω την ανάγκη.

Π.Π. Το ποίημα "Η Ελπίδα της Ειρήνης" μιλά για την αλλαγή που ξεκινά από τον καθένα μας, με αγάπη και συμπόνια. Πώς βλέπετε την ποίηση ως εργαλείο για την ενίσχυση της ελπίδας και την προώθηση της ειρήνης; 

Ν.Μ. Η ποίηση έχει κάτι μαγικό μέσα της. Έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να διαβάζω απλά μια πρόταση και να ψάχνω να βρω γιατί εδώ χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη, τι ήθελε άραγε να πει εδώ ο ποιητής. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχει και αυτή η έκφραση: όταν δεν καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει κάποιος, λέμε «τι θέλει να πει ο ποιητής;». Αυτό, λοιπόν, ανοίγει πόρτες, γιατί εγώ μεν γράφω αυτά που σκέφτομαι, αλλά κάποιος άλλος θα βρει το δικό του νόημα, που συνήθως αντανακλά και λίγο τον χαρακτήρα του. Πέρα όμως από αυτό, η ποίηση υπάρχει από πολύ παλιά και θεωρώ ότι έχει ήδη βοηθήσει πολύ την ανθρωπότητα να διαμορφώσει καλύτερους ανθρώπους, που αποζητούν την ειρήνη και όχι τον πόλεμο. Εξάλλου, από τα αρχαία χρόνια, πολλοί ποιητές έχουν εκφράσει μέσα από τα έργα τους την επιθυμία για ειρήνη και αρμονία. 


Π.Π. Ποια είναι η αντίδραση που θα θέλατε να προκαλέσει το βιβλίο σας στους αναγνώστες, τόσο στα παιδιά όσο και στους ενήλικες, μετά την ανάγνωσή του; 

Ν.Μ. Εύχομαι, διαβάζοντας το βιβλίο, να νιώσουν πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε έναν κόσμο με ειρήνη. Ταυτόχρονα, όμως, θα ήθελα να σκεφτούν πόσο πονάνε άνθρωποι που ζουν σε περιοχές όπου η ειρήνη δεν υπάρχει. Σκεπτόμενοι αυτό - σκεπτόμενοι ότι θα μπορούσαν οι ίδιοι να είναι στη θέση τους, ότι θα μπορούσαν να πεθάνουν οι ίδιοι ή, ακόμα χειρότερα, να ζουν και να βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν - να νιώσουν την ανάγκη να βοηθήσουν.   Να βοηθήσουν όπως ο καθένας μπορεί. Ξέρετε, πολλές φορές η καλύτερη βοήθεια είναι η προσευχή.  Θα ήθελα, όποτε αυτό το βιβλίο, κάπως, με κάποιον τρόπο, να μπορέσει να τους αγγίξει την ψυχή.