Π.Π Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το βιβλίο σας «Στα έγκατα του πόνου» και πώς γεννήθηκε η ανάγκη να το γράψετε;

Δ.Π Το βιβλίο «Στα έγκατα του πόνου», αποτελεί την πρώτη μου ποιητική συλλογή και γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη αποτύπωσης των συναισθημάτων μου, κατά τη διάρκεια μιας δυσμενούς προσωπικής συνθήκης που βίωσα. Ως εκ τούτου, το βιβλίο αυτό φέρει έντονο βιωματικό χαρακτήρα και η πορεία προς τη συγγραφή του βασίστηκε σε δύο πυλώνες, στην αγάπη μου για την ποίηση και στη λύτρωση της ψυχής μου.


Π.Π.  Πώς θα περιγράφατε με δικά σας λόγια τη συλλογή «Στα έγκατα του πόνου»; Είναι περισσότερο μια κατάθεση ψυχής ή μια πορεία προς την κάθαρση;

Δ.Π. Η ποιητική συλλογή «Στα έγκατα του πόνου», αποτελεί σίγουρα μια κατάθεση ψυχής, καθώς βασίζεται σε βιώματα που αφορούν σωματικό και κατ’ επέκταση ψυχολογικό πόνο. Είναι μία γραπτή ομολογία ενός δυσοίωνου περάσματος που αναπαράγει συναισθήματα πόνου, φόβου, ταπείνωσης. Παρόλα αυτά, επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι η ψυχή είναι μία απροσπέλαστη  πανοπλία με απύθμενο σθένος, είναι εκείνη που αντιτίθεται στο ακραίο βίωμα και προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τον πόνο. Στόχος μου, είναι να δώσω ελπίδα σε κάθε αναγνώστη και να μεταλαμπαδεύσω την πεποίθηση ότι με την Πίστη, την ευγνωμοσύνη και την αγάπη για τη ζωή, είναι εφικτή η αντιμετώπιση κάθε τραύματος, όσος καιρός και αν απαιτείται…


Π.Π. Τι αντιπροσωπεύει για εσάς το έργο «Στα έγκατα του πόνου»; Πρόκειται για μια εσωτερική εξομολόγηση ή για έναν ύμνο στη δύναμη της αντοχής;

Δ.Π. Το έργο μου «Στα έγκατα του πόνου», αντιπροσωπεύει μια εσωτερική πρόκληση εξωτερίκευσης ενδόμυχων αρνητικών συναισθημάτων, που έχουν ανάγκη να βρουν ξανά το δρόμο προς τη γαλήνη. Αποτελεί το πρώτο μου «ποιητικό παιδί» και αισθάνομαι αληθινά ευγνώμων για αυτό το επίτευγμα. Η εσωτερική εξομολόγηση στις σελίδες του, που περνάει μέσα από διάφορα στάδια, δείχνει το πόσο βαριά μπορεί τα τραυματιστεί η ανθρώπινη υπόσταση από κάποιο άσχημο συμβάν με θεωρητικά ορισμένη διάρκεια. Ωστόσο, με σύμμαχο τη θέληση, την Πίστη όπως προανάφερα, και τη σφοδρή επιθυμία της επαναφοράς, στο τέλος ο κάθε άνθρωπος μπορεί να καταφέρει το ακατόρθωτο. Έτσι ναι, αποτελεί ταυτόχρονα και έναν ύμνο στη δύναμη της αντοχής και αυτό είναι που με κάνει να νιώθω περισσότερο περήφανη για αυτό! Μακάρι η ανάγνωση του να ανοίξει νέους δρόμους προς την εσωτερική ανάταση και την προσωπική δικαίωση!